Helaas, geen skydive maar wel schitterende stranden

  • door

17 t/m 19 november

Over de donderdag valt weinig te vertellen. Ik ben in de ochtend met Rens en Frans naar de haven gelopen zodat zij daar konden vissen. Helaas vingen ze niks maar zoals vooraf beloofd zorgde ik voor muziek en bier…althans… om het mee op te maken dan.

‘S middags hebben we de skydive vastgelegd. De volgende ochtend om 11.45 uur zouden we opgepikt worden om van 14.000ft.naar beneden te kletteren.

Helaas bleek er de volgende ochtend te veel wind te staan. Dat smste de organisatie ons door. Het alternatief was om even te gaan shoppen in het centrum. Een paar slippers, 2 korte broeken en 3 hemdjes verder hadden we nog steeds geen bericht van het skydivecentrum. Marlie en ik boekten dan ook voor de volgende dag de Providence zeilboot naar de Whitsunday Islands en pakten daarna de taxi naar de camping. ‘S avonds zijn we met z’n allen lekker uit eten geweest.

Vrijdag kwamen de mensen van Providence ons om 6.40 uur ons ophalen. Aan de haven was er tijd voor koffie en aan de steiger lag een mooi zeilschip op ons te wachten: The Providence (www.providencesailing.com.au ). In 1992 heeft dit zeilschip zelfs in een Hollywood film gefigureerd.

Door de flinke wind sloegen de golven van zo’n 3 meter over de boeg. Joshua, de 2e schipper uit Ozzie, deelde gele regenjassen uit zodat veel mensen aan boord erbij stonden zoals Piet Paulusma tijdens het weerbericht op een regenachtige herfstdag. Gelukkig werd er niemand zeeziek. Ondertussen vermaakt “Felipe, tourist from Chili” de passagiers met zijn ADHD++ gedrag en grappen. Een grappig figuur die gozer. Joshua heeft 2 jaar in Chili gezeten dus kan het ook prima vinden met deze wervelwind aan energie.

De zeiltocht gaat langs Hook Passage waar we met een iets rustigere wind koffie, thee en lekkere cakejes krijgen. Na deze passage volgt een oversteek richting Tongue Bay waar we voor anker gaan. Met de tender (Zodiac bootje) worden we in 3 groepen afgezet op het eiland. Joshua loopt met ons mee om de weg te wijzen naar Hill Inlet, het uitkijkpunt op Whitehaven Beach. Na de nodige foto’s lopen we richting Whitehaven Beach en komen we Jpules tegen. Hij is met zijn groep toeristen ook voor een dagtour weg.

Aangekomen op Whitehaven Beach staat Joshua onder een boom te wachten om de spullen te bewaken. Marlie en ik lopen rond over de spierwitte zandbanken tussen het turquoise water. Schitterend!! In de ondiepe wateren rondom de zandbank zwemmen kleine (ongevaarlijke) haaitjes rond. Na deze schitterende plek is het tijd om terug te varen naar Airlie Beach. Maar niet voordat we nog even gesnorkeld hebben bij Dumbell Island. We krijgen allemaal een stingerpak (dun neopreen pak) tegen evt. kwalletjes.
Tsja, als je duikt is snorkelen vaak minder interessant. Na 20 minuten houden we het dan ook voor gezien en gaan terug naar het schip. Felipe, die als enige een stingerpak met muts en handschoenen had, gaat ook mee terug. Aan boord gaan de grappen weer door en geniet iedereen van een rustige vaart richting de haven van Airlie Beach. In de haven drinken we nog een biertje en wisselen we Facebook uit zodat we foto’s aan elkaar door kunnen sturen. We worden opgepikt door Lindsay Simpson, de vrouw van de kapitein en eigenaar van het schip. Zij blijkt een boek geschreven te hebben, genaamd ‘Fatal Honeymoon Dive”. Dit is het waargebeurde verhaal van een moord bij het wrak van de SS Yongala. Tijdens de huwelijksreis zou een Amerikaan de zuurstoftoevoer van zijn echtgenote dichtgedraaid hebben en haar onder water achtergelaten hebben. Boven water deed hij het voorkomen alsof hij haar niet kon redden. De Amerikaan is blijkbaar nooit veroordeeld voor deze moord. Dat boek ga ik toch eens lezen denk ik.

Wij willen eigenlijk ook naar de SS Yongala gaan duiken als de weersomstandigheden het toelaten. Bij te veel wind vaart het kleine bootje, waar je mee naar de duikspot gebracht wordt, helaas niet uit. Aangezien de wind tot woensdag de 23e zo’n 15 tot 20 knots is, is het vanwege ons reisschema waarschijnlijk niet mogelijk om hier op te wachten. Helaas… volgende keer beter.

Op de camping blijkt ook een Brabander te staan met een vaste plek. De caravan van Ozzie John is bestickerd met “Worrumnie”. Ik dacht dat dat een rare plaatsnaam was die je hier wel vaker tegenkomt. Maar het is gewoon “Waarom niet” op z’n Helmonds. Ozzie John heeft buiten een tv hangen, een dartbord en een Beer and Bullshit Area. Hahaha.. hij woont als sinds de jaren 60 in Australië. Een markant figuur als je hem ziet…

‘S avonds duiken we op tijd in bed. Morgen rijden we door/terug naar Bowen. Rens heeft hier in zijn eerste jaar tomaten geplukt. Misschien dat we nog langs die boer gaan om gedag te zeggen. Mochten de weersomstandigheden verbeteren rijden we daarna vanuit Bowen nog een stukje door/terug naar het noorden om bij Ayr naar de Yongala te duiken. Marlie d’r verkoudheid gaat inmiddels beter dus hopelijk gaat het weer ook meewerken. Natuurlijk ook voor de skydive. In dat geval rijden we vanuit Bowen terug zuidwaarts naar Airlie Beach om te springen. We shall see…